म मात्रै, मेरै हो, सबै मलाई, यस्तै सोचेर
दुनियाँ
अरु पनि छन् तीनलाई पनि हो, सम्झेका छन् खोई कहाँ
?
माया हो यो जिन्दगी सबको, अजम्मरी छ त्यो कहाँ ?
व्यर्थै हुन् जनका लोभ र लालच, बुझेका छन् खोई
यहाँ ?
भरी पुरी आफ्नै भकारो, दुनियाँ लाई मारी मारी
खोज्छन् शान्ती वैकुण्ठको, नरकको भै पुजारी
छलि, कपटि, निर्दयीहरुको, भारी छ ठुलो जहाँ
डुबी रसातलै सम्म खोजेर पनि, पाईन्छ शान्ती कहाँ
?
हत्या पहिले अनि शोक मान्छन्, खुशीले गद-गद भै
यहाँ
देखी जगका माहौल यी सबै, व्याकुल छु त्यसै म कहाँ
?
म, मेरो, मलाई त्यागिन्छ जहाँ, पाईन्छ शान्ती त्याहाँ
आफु नमरी स्वर्ग देखिन्नँ, भनेका त्यसै हुन् कहाँ
?
-समाप्त-